Το τελευταίο τσιγάρο είπα στον εαυτό μου χωρίς να το πιστεύω πραγματικά. Ο αναπτήρας στα χέρια μου να γεννάει την φωτιά που θα πυροδοτήσει αυτό το τελευταίο καρκινάκη. Η φλόγα κοντά στο τσιγάρο την γλύφει την πλησιάζει ολοένα και πιο πολύ.
Και ευθύς αμέσως το τσιγάρο παίρνει ζωή το δωμάτιο να ασφυκτιά από καπνό. Και εκεί στο πουθενά ο καπνός αρχίζει και παίρνει μορφή, μια αγγελική μορφή, γνώριμη και αγαπητή σε εμένα. Με κοιτάει στα μάτια με ύφος θλιμμένο.
Χωρίς να το καταλάβω απλώνω το χέρι να την αισθανθώ να την αγκαλιάσω, χωρίς αποτέλεσμα. Ψάχνω μέσα στον καπνό να την ξαναβρώ να την σώσω από την καταστροφή της, και όμως έχει χαθεί πια στην άβυσσο. Τραβάω μια ρουφιξιά ακόμα από το μικρό καρκινάκη που έκαιγε στο χέρι μου. Αφήνω τον καπνό να θολώσει το μυαλό μου.
Και η μορφή της ξανά δημιουργείτε μπροστά μου τόσο ζωντανή αλλά και τόσο θλιμμένη, θέλω να την αγκαλιάσω, αλλά δεν το επιχειρώ να κάνω το ίδιο λάθος. Την κοιτάω προσπαθώ την απολαύσω.
Και όμως το τσιγάρο στο χέρι μου φτάνει στο τέλος του, ο καπνός στο δωμάτιο αρχίζει και εξαφανίζεται μαζί και η μορφή σου. Δάκρυα στα μάτια, για αυτή την εξαφάνιση. Τα χέρια μου ψάχνουν για το πακέτο, για το επόμενο τσιγάρο, μα έχουν τελειώσει, έχουν πεταχτεί από εμένα τον ίδιο.
Και έτσι είναι η δικιά μου απόφαση που δεν ξανά είδα την μορφή σου.
